Put od prvih filmova o živim mrtvacima, poznatijim kao zombiji, do danas je bio dug i vijugav a gledaoci su imali prilike da vide razne inkarnacije i verzije ovih nebića. Percepcija našeg viđenja ovih napasti se menjala iz dekade u dekadu a evo i kako je sve to počelo i gde nas je dovelo…
Iako je verovatno prvi film sa zombijima ikad bio nemački horor Roberta Wienea “Kabinet doktora Kaligarija” iz 1920. godine, većina se slaže da je “moderno” poimanje živih mrtvaca zapravo prvi put viđeno u filmu “Živi mrtvaci” (poznat i kao “Beli zombi”) iz 1932. godine sa Belom Lugosijem u glavnoj ulozi. Sledi “Šetala sam sa zombijem” Jacquesa Tourneura iz 1943. godine. Ovaj film je poznat i kao “Vudu”. Oba film imaju istu premisu, živi ljudi su drogirani i omađijani vuduom tako da su naizgled mrtvi i moraju da slušaju svoje gospodare. Ovu premisu će mnogo kasnije iskoristiti Wes Craven u svom najozbiljnijem delu “Zmija i duga” iz 1988. godine.
Tokom 50-tih godina XX veka, kosmos je preoteo pažnju bioskopske publike. Filmovi sa zombijima su sledili zahteve tržišta. “Nevidljivi napadači” i sada kultni najgori film svih vremena “Plan 9 iz svemira“, oba iz 1959. godine, su pružili svojim gledaocima najveće strahove istraživanja mračnog svemira – zle vanzemaljce čiji je plan da izvrše invaziju Zemlje time što će žive stanovnike poraziti mrtvi koji će ustati iz svojih grobova!
U potrazi za novim čudovištem koje će terorisati bioskopska platna, George A. Romero je 1968. godine osmislio ono što se danas smatra modernim zombijem u svom filmu “Noć živih mrtvaca“. Iako su ponovo u pitanju mrtvi koji ustaju iz svojih grobova, Romero im je podario i neutoljivu želju za sirovim ljudskim mesom.
Iako proždiru ljudsko meso još od 1968, zombiji su dobili svoju glavnu karakteristiku – glad za ljudskim mozgovima – tek 1985. godine u filmu “Povratak živih mrtvaca“! Iste godine je Romero okrenuo svoju ideju naglavačke i prikazao surovost živih ka nemrtvima i time naterao publiku da navija za zombije u filmu “Dan živih mrtvaca“.
Tokom 2002. godine Danny Boyle je, kroz film o ljudskom strahu od virusa, svetu prikazao svoju verziju zombija u filmu “28 dana kasnije“. Za razliku od ostalih inkarnacija, Boylove kreacije su bile super-brze, pobesnele verzije nemrtvih ljudi-zveri. Takođe je nivo paranoje podignut na maksimum kroz ideju da su svi već zaraženi te da će svi kada umru ustati iz svojih grobova i pojesti svoje najbliže.
U “Svetskom ratu Z” sa Bradom Pittom iz 2013. godine, zombiji postaju još brži i besniji, a njihovo ponašanje usmerenije. Kao neka velika kolonija mrava, u kome je svaka jedinka zapravo deo većeg organizma. Iste godine izlazi i film “Topla tela” koji potpuno menja percepciju o živim mrtvacima i nastoji da nam pokaže kako zombiji mogu biti izlečeni… ljubavlju.
Vremenom su ova stvorenja dospela i na male ekrane i to kao glavni junaci serija “Walking Dead”, “The Returned”, “In the Flesh” i “Zombie“. Ovde se mahom obrađuje ideja post-zombi sveta, gde nemrtvi koegzistiraju pored svojih živih sugrađana u moderno organizovanom društvu, a njihovu glad za mozgovima i mesom drže pod kontrolom putem modernih lekova.
Autor: Milan Krunić
Foto: Pixabay